در حالی که امنیت و ثبات به عنوان یکی از گرانقیمت‌ترین دارایی‌های یک کشور محسوب می‌شود این قاعده در مورد یک کشور استثناست و برخلاف آن است؛ یعنی بازتولید ناامنی و ثبات‌زدایی حتی در محدوده سرزمینی‌اش توسط بخش موثری از حاکمان آن کشور، به عنوان یک دارایی بدان نگریسته می شود.